دیروز باس زنگ زده بود داشت با همکارم که از این به بعد بهش می گم "آبی" صحبت می کرد. من قبلش باهاش تماس گرفته بودم که جواب نداده بود... برای همین براش کارامو مسج زده بودم تا هروقت که تونست باهام تماس بگیره. بعد از اینکه با آبی صحبت کرد، خواسته بود که با من صحبت کنه. کارارو با هم چک کردیم. و بعد یه طوری که هیچ وقت اون طوری نیست، حالمو پرسید! منم خیلی سرد جواب دادم که مرسی و یه جوری می خواستم دیگه راجع بهش حرف نزنم. که دوباره پرسید "اوضاعت روبه راهه؟!" گفته بودم روبه راهه و زودی خداحافظی کرده بودم.
واقعیتش اینه که لازم نیست تظاهر کنن مراقب منن تا من صدمه نبینم! من خوبم. اتفاقی نیفتاده. من با کسی fell in love نبودم. بارها هم راجع بهش صحبت کردیم. جفتمون زندگی خصوصی خودمون رو داریم و فقط از هم انرژی می گرفتیم. با اومدن کسان دیگه ای که بهش انرژی می دن، من سعی می کنم به راه خودم برم. من خودم منبع انرژی زندگی خودم هستم.
سعی می کنم سرم رو با زندگی خصوصی خودم گرم کنم. و البته اینجا هم سرم به کار خودم گرم باشه. بعد از اینکه دوستیم سر قضیه هانی با سا بهم خورد... من از اومدن آبی استفاده کردم و برای اینکه تنها و بی کس نباشم رابطه م با اون بیشتر شد. حالا می دونم که چیزهایی داره بین آبی و باس اتفاق میفته. از آبی خواستم که چیزی درمورد جزئیات بهم نگه. چون نمی خوام بشنوم. ولی دیگه هم نمی تونم مثل قبل با آبی رفاقت کنم. مدام بهم می گه که "تو فکر می کنی من زالو ام؟ من دیگه حتی برای ناهار خوردن هم پیش شما نمی آم که اتفاقی نیفته بین من و باس"... اما من نمی خوام که این ها رو بگه. دوست ندارم به کسی مدیون باشم. دوست ندارم کسی به خاطر من خودشو بکشه کنار. من اینها رو نمی خوام.
خیلی سرد خیره می شم تو چشم هاش... و بهش می گم که لازم نیست این کارهارو بکنه و اینها اصلا به من مربط نمی شه. و ازش خواهش می کنم دست از گفتن اینها برداره چون من کله خرم و ممکنه کاری بکنم که به صلاح خودم نیست. (مثلا یهو استعفا بدم و برم)... و بعد هم راهمو می کشمو می رم.
همیشه به خاطر یه مرد، رابطه دوستانه م با یه زن رو از دست می دم!
اینجا دیگه خیلی دوست نزدیک ندارم. سعی می کنم رابطه م رو با آبی کم و کمتر کنم. داره برنامه می چینه که بریم سینما. عمیقن دوست ندارم که برم.
فردا می رم پیش دوست پسرم. بعد از اینکه دخترشو از کلاس آورد میاد که با هم باشیم. باید خونه مون رو تمیز کنیم. همیشه این کارو با هم انجام می دیم. یه شام سبک می خوریم و احتمالا زود هم می خوابیم. چون هر دو خیلی خسته ایم. و صبح زود هم... یکی یکی تختو ترک می کنیم...
من مدلم این شکلیه که این جور وقت ها... گوشه گیرو و گوشه گیرتر می شم. همیشه همین کارو می کنم.
نمی تونم کسی رو مقصر بدونم از برقراری یه رابطه. اگر این چیزی هست که آرومشون می کنه، من این وسط چی کاره ام؟ چه حقی دارم تا آدم ها رو از چیزایی که دوست دارن منع کنم؟ من فقط می تونم منزوی تر بشم و خودمو بکشم کنار و کنارتر... اونقدر که میونشون محو بشم و یه روز ببینن که با اینکه هستم... دیگه نیستم...!
دیروز تا از سرکارم راه افتادم که برم home ساعت 3 شد. ساعت 5:15 هم رسیدم. خونه خودشون بود. خوابیده بود. این اواخر روزای سختی رو می گذرونه. کمی وقت گذروندم، یکی دو تا سیگار کشیدم تا بلخره اومد. تصمیم گرفتیم که برای مهمونی چی درست کنیم و چیزای مورد نیاز رو هم یادداشت کردیم. بعد گفتم که می خوام باهاش حرف بزنیم. بعد راجع به اون تکستا حرف زدم. تعجب کرده بود که اون آدم منم! بعد منطقی بهم گفت تو موقعیت اون... اون می خواد بفهمه که طرف کیه و چیه؟! و برای این کار از هر حربه ای هم استفاده می کنه!
حرف هاش به نظرم منطقی اومد. دلخوریم فراموش شد. لازانیای مخصوصم رو درست کردم. اون رفت خرید. اومد با هم دیگه دو نوع دسر درست کردیم. کمی خونه رو خلوت کردیم اما دیگه وقت نشد که تمیزش کنیم. ساعت 9:15 بود که مهمونا رسیدن.
همکارم و شوهرش و دوستشون بودن بعلاوه الی و مهبد. شب همه چیز فوق العاده بود. اون پسره دوستشون، لاتاری برده. به زودی می ره امریکا. و حاضره یه دختریو با خودش ببره. همکارم می گه بیا و تو باهاش برو!
غذام خوب شده بود. دسرها هم همین طور. شب خوبی بود. I kissed a girl حتی! جلو همه. از خنده مردیم همه گی. انقد جامپ زدم، کف پاهام زخمی و تاول زده شدن!
متوجه شدم باس با همکارم که شوهر داره هم تیک می زنه! کمی دلگیر و ناراحت شدم. همکارم سعی کرد بهم بگه که داره باهاش بازی می کنه و فلان! نمی دونم چرا برام این چیزا رو توضیح می ده. من به شنیدن توضیح احتیاج ندارم. معتقدم هر کسی می تونه با هرکسی دلش خواست رابطه برقرار کنه. من سعی می کنم به داشته های خودم فکرکنم و رابطه م رو با باس کم و کمتر کنم.
امروز هم نشستیم باهم حرف زدیم. من گریه کردم. بعد از مدت ها فکر کنم. من اون مردو دوست دارم. کنارش احساس آرامش دارم. ما با هم خوشبختیم. دو نفر که در کنار هم شکل گرفتیم. تو هم تنیده شدیم.
لعنتی به تمام چیزهایی که وجود داره و باعث می شه به آینده ای جدا از هم فکر کنیم.
به هیچی دیگه نمی خوام فکر کنم. حداقل الان. می گذارم ببینم چی پیش میاد.
نمی دونم دوباره می تونم بنویسم یا نه. انگشتام رو کی برد نمی رن. قفل شدم.
امروز می خوام برم home. اونجا رو خیلی دوست داشتم/دارم. اما بهش که فکر می کنم بغضم می گیره. امروز با فکر کردن به همه چیز بغضم می گیره.
احساس می کنم اتفاق هایی تو راهن. اصلا دارم امروز می رم که دعوا کنم. دیشب اصلا نخوابیدم. با اینکه افت فشار دارم و خونریزیم به شدت زیاده اما خوابم نمی برد. همه ش فکر می کردم. به تکست هایی که تو اون گوشی هست و با خوندنشون غرورم جریحه دار می شه.
من می خواستم فقط فانتزی بزنیم.
اما فهمیدم گویا من جایگاهی تو زندگیش ندارم. بعد از 3 سال تموم زندگی کردن با هم دیگه... بعد از این همه مدت که تموم دوستامون تبدیل به دوستهای مشترک شدن... بعد از این همه مدت با هم بودن... با هم جایی رو به نام home درست کردن... خرید کردن... مهمونی رفتن... مهمونی دادن... گریه کردن... خندیدن... رقصیدن...
من هیچ گله ای ندارم اگر بخواد با هر کس دیگه ای دوست شه. یا حتی با هر کس دیگه ای هر رابطه ای که دلش خواست برقرار کنه... چون منم هرکاری دوست داشتم کردم! ولی همیشه به همه گفتم که اون هست. بی انصافیه منو نادیده گرفتن!
امروز قراره مهمونی هم بدیم! به نظرم میاد که آخرین مهمونی با هممون هست!
گرچه قلبم از فکر کردن بهش می گیره اما، maybe tonight is our last night!